شرح
نخ جراحی قابل جذب :
نخ های بخیه جراحی در حال حاضر یکی از ضروری ترین ابزارها و تهیزات پزشکی موجود در اتاق عمل هستند که جهت ترمیم بافت های آسیب دیده و بستن زخم ها و موضع عمل مورد استفاده قرار می گیرند. بخیه زدن یا به اصطلاح انگلیسی Suture (سچور) به معنی دوختن بخشی از بافت بدن می باشد.
انواع نخ بخیه از نظر قابلیت جذب:
نخ های بخیه و مواد تشکیل دهنده آن به دو دسته جذبی و غیرجذبی تقسیم می شوند؛ نخ های جذبی برای بستن زخم در لایه های عمقی، مخاط، درون دهان و لب استفاده شده و برای بستن لایه های سطحی بدن (پوست) از نخ های غیرجذبی استفاده می شود.
۱- نخ جراحی قابل جذب (absorbable suture):
نخ‌های قابل جذب قسمت عمده‌‌ای از استحکام مکانیکی خود را طی دوره‌ای دو تا شش ماهه از دست می‌دهند. نکته مهم تفاوت بین کاهش استحکام مکانیکی در طی فرآیند جذب و حذف مواد تخریب شده از بدن است. به این ترتیب که یک نخ ممکن است استحکام خود را در مدت کوتاهی از دست بدهد، اما به ماه‌ها و یا سال‌ها زمان احتیاج داشته باشد تا کاملاً جذب شود.
-
نخ های قابل جذب طبیعی:
– نخ های قابل جذب ساده یا پلین (PLAIN)
– نخ قابل جذب کرومیک یا کاتگوت کرومیک (CHROMIC)
– نخ قابل جذب کلاژن (COLLAGEN)
-
نخ های قابل جذب مصنوعی:
نظرات
هنوز نظری وجود ندارد.